ព្រះអង្គច្រៀង សម្រាប់យើង
មានឪពុកវ័យក្មេងម្នាក់កំពុងតែបីកូនតូចរបស់គាត់ ក្នុងដៃ ដោយច្រៀងឲ្យកូនគាត់ស្តាប់ ហើយយោលតិចៗ តាមចង្វាក់ដ៏រលូន។ ទារកនោះពិការត្រចៀក មិនអាចស្តាប់ឮសម្លេងគាត់ច្រៀងឡើយ។ តែបុរសជាឪពុកនៅតែច្រៀង ដោយសម្លេង ដ៏ពីរោះ ដោយក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្រទន់ ចំពោះកូនប្រុសគាត់។ ហើយការប្រឹងប្រែងនេះ បាននាំឲ្យគាត់ទទួលបាននូវស្នាមញញឹមដ៏រីករាយ ពីកូនប្រុសរបស់គាត់ជារង្វាន់។
រឿងនៃក្តីស្រឡាញ់រវាងឪពុកនិងកូនប្រុសនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពាក្យសម្តីរបស់លោកសេផានា។ លោកសេផានា ដែលជាហោរាសម័យសញ្ញាចាស់ បានមានប្រសាសន៍ថា ព្រះទ្រង់នឹងច្រៀង ដោយអំណរ សម្រាប់កូនស្រីទ្រង់ ដែលជាប្រជាជននៅទីក្រុងយេរូសាឡិម(សេផានា ៣:១៧)។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើការល្អ សម្រាប់រាស្រ្តជាទីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដោយដកទោសរបស់ពួកគេចេញ ហើយបណ្តេញខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេចេញ(ខ.១៥)។ លោកសេផានាបានមានប្រសាសន៍ថា ពួកគេមិនចំាបាច់ត្រូវភ័យខ្លាចទៀតឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេមានហេតុផលដែលត្រូវអរសប្បាយ។
យើងដែលជាកូនរបស់ព្រះ ដែលបានប្រោសលោះ ដោយការលះបង់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជួនកាល យើងពិបាកស្តាប់ ឬមិនអាច ឬក៏មិនចង់ស្តាប់ សម្លេងចម្រៀងនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើង ដូចឪពុកដែលស្រឡាញ់កូន ដោយច្រៀងឲ្យកូនស្តាប់ ទោះកូនមិនអាចឮសម្លេងគាត់ច្រៀងក៏ដោយ។ ព្រះអង្គក៏បានដកទោសចេញពីយើងផងដែរ ដោយប្រទានឲ្យយើងនូវហេតុផលជាច្រើនទៀត ដែលត្រូវអរសប្បាយ។
យើងប្រហែលជាព្យាយាមស្តាប់ ដោយចូលទៅរកព្រះអង្គ កាន់តែជិតស្និទ្ធ ដើម្បីឮសម្លេងនៃក្តីអំណរ ក្នុងព្រះសូរសៀងព្រះអង្គ។ ឱព្រះវរបិតា សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ ឲ្យស្តាប់ឮសម្លេងចម្រៀងនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ហើយទុកចិត្តថា ទូលបង្គំកំពុងតែនៅក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ ដោយសុវត្ថិភាព។—Kirsten…
ការពិចារណាអំពីធម្មជាតិ
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានដើរកម្សាន្តនៅកន្លែង ដែលខ្ញុំចូលចិត្តទៅ។ យើងបានឡើងភ្នំដែលមិនមានដើមឈើដុះច្រើន យើងដើរកាត់តាមវាល ដែលមានផ្កាព្រៃ ហើយចូលទៅក្នុងព្រៃដែលមានដើមស្រល់ខ្ពស់ៗត្រដែត បន្ទាប់មក យើងក៏បានចុះតាមជ្រលងភ្នំមួយ ហើយក៏បានផ្អាកដំណើរមួយរយៈ។ យើងឃើញពពកអណ្តែតយ៉ាងស្រទន់ពីលើយើង។ មានទឹកអូរមួយនៅក្បែរនោះ។ យើងស្តាប់ឮតែសម្លេងសត្វចាបច្រៀងយ៉ាងពីរោះ។ ខ្ញុំ និងចេសិន(Jason) ក៏បានឈរនៅទីនោះ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម អស់រយៈពេល១៥នាទី ដើម្បីទទួលយកនូវអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង នៅទីនោះ ដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើតយ៉ាងស្រស់ស្អាត។
យើងក៏បានដឹងថា អ្វីដែលយើងបានធ្វើនៅថ្ងៃនោះ គឺពិតជាមានប្រយោជន៍ណាស់។ យោងតាមការស្រាវជ្រាវនៅសកលវិទ្យាល័យ ដឺប៊ី មនុស្សដែលឈប់បង្អង់ ដើម្បីគយគន់សម្រស់ធម្មជាតិ គឺបានពិសោធនូវសុភមង្គលមួយកំរិតទៀត ការថប់បារម្ភក៏បានថយចុះ ហើយមានការយកចិត្តទុកដាក់កាន់តែខ្លាំងមកលើភពផែនដី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បើគ្រាន់តែដើរកម្សាន្តកាត់តាមព្រៃភ្នំ នោះគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ អ្នកត្រូវគយគន់ពពក ស្តាប់សម្លេងសត្វបក្សីយំ។ ដែលសំខាន់នោះ គឺយើងបានកត់សំគាល់មកលើធម្មជាតិ គឺមិនគ្រាន់តែបានចូលទៅក្នុងធម្មជាតិនោះឡើយ។
តើការទទួលអត្ថប្រយោជន៍ពីធម្មជាតិ មានហេតុផលខាងវិញ្ញាណដែរឬទេ? សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា ស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ បង្ហាញឲ្យគេឃើញអំណាច និងលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ(រ៉ូម ១:២០)។ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់លោកយ៉ូបឲ្យមើលទៅសមុទ្រ ផ្ទៃមេឃ និងផ្កាយ ដើម្បីរកមើលភស្តុតាងនៃព្រះវត្តមានព្រះអង្គ(យ៉ូប ៣៨-៣៩)។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ការជញ្ជឹងគិតអំពី “សត្វបក្សីនៅលើអាកាស” និង “ផ្កាដែលដុះនៅទីវាល” អាចបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា ព្រះអង្គក៏យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង ហើយការនេះក៏បានកាត់បន្ថយការថប់បារម្ភរបស់យើងផងដែរ(ម៉ាថាយ…
ជាកូនព្រះអង្គ ដោយស្របច្បាប់
មានពេលមួយអ្នកស្រីលីហ្ស(Liz) បានយំដោយអំណរ ពេលដែលគាត់ និងស្វាមីគាត់ បានទទួលសំបុត្រកំណើត និងលិខិតឆ្លងដែន សម្រាប់កូនចិញ្ចឹមរបស់ពួកគេ ដែលអាចឲ្យពួកគេទទួលចិញ្ចឹមកូននោះ ដោយស្របច្បាប់។ ឥឡូវនេះ មីលេណា(Milena) ក៏បានក្លាយជាកូនស្រីរបស់ពួកគេ ជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសារពួកគេជារៀងរហូត។ ខណៈពេលដែលអ្នកស្រីលីហ្ស ជញ្ជឹងគិត អំពីនីតិវិធី ដើម្បីទទួលចិញ្ចឹមនាង គាត់ក៏បានគិត អំពី “ការផ្លាស់ប្តូរពិតប្រាកដ” ដែលកើតមាន ពេលដែលយើងក្លាយជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសាររបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយយើងមិនជាប់ចំណងនៃអំពើបាប និងភាពប្រេះបែកទៀតឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យើងបានចូលទៅក្នុងនគរព្រះយ៉ាងពេញសិទ្ធិ ស្របតាមច្បាប់របស់ព្រះអង្គ ពេលដែលយើងត្រូវបានទទួលចិញ្ចឹម ជាកូនរបស់ព្រះអង្គ។
នៅសម័យសាវ័កប៉ុល ពេលដែលគ្រួសារជនជាតិរ៉ូម៉ាំងណាមួយ ទទួលចិញ្ចឹមកូនប្រុសម្នាក់ នោះសិទ្ធិ និងឯកសិទ្ធិរបស់គាត់ នឹងមានការផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុង។ បានសេចក្តីថា បំណុលដែលគាត់ជាប់ជំពាក់ក្នុងជីវិតចាស់ នឹងត្រូវគេលប់ចោល ហើយគាត់នឹងមានសិទ្ធិ និងឯកសិទ្ធិដូចសមាជិកនីមួយៗនៃគ្រួសារថ្មីគាត់។ ដូចនេះ សាវ័កប៉ុលចង់ឲ្យពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូមដឹងថា ពួកគេក៏មានសិទ្ធិ និងឯកសិទ្ធិថ្មី ក្នុងមហាគ្រួសារព្រះផងដែរ។ ពួកគេមិនជាប់ចំណងនៃអំពើបាប និងទោសរបស់វានោះឡើយ តែឥឡូវនេះ ពួកគេដើរតាមព្រះវិញ្ញាណវិញ(រ៉ូម ៨:៤)។ ហើយអ្នកដែលព្រះវិញ្ញាណដឹកនាំ ជាអ្នកដែលព្រះទ្រង់បានទទួលចិញ្ចឹមជាកូនទ្រង់(ខ.១៤-១៥)។ សិទ្ធិ និងឯកសិទ្ធិរបស់ពួកគេមានការផ្លាស់ប្តូរ ពេលដែលពួកគេក្លាយជាពលរដ្ឋនៃស្ថានសួគ៌។
បើយើងបានទទួលអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ នោះយើងក៏ជាកូនព្រះ ទាយាទនៃនគរទ្រង់ ហើយក៏រួបរួមជាមួយព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។ បំណុលយើងត្រូវបានលប់…
ពាក្យដែលត្រឹមត្រូវ
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន មានអ្នកនិពន្ធមួយចំនួន បានជំរុញគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងឡាយ ឲ្យធ្វើការពិនិត្យមើលជាថ្មី អំពី “ពាក្យបច្ចេកទេស” នៃជំនឿ។ ឧទាហរណ៍ អ្នកនិពន្ធម្នាក់បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា សូម្បីតែពាក្យបច្ចេកទេសផ្នែកទេវសាស្រ្ត នៃជំនឿ ក៏អាចបាត់បង់ឥទ្ធិពលរបស់ខ្លួន ពេលដែលយើងមិននិយាយឲ្យស៊ីជម្រៅ អំពីដំណឹងល្អ និងការត្រូវការជំនួយរបស់ព្រះ បើសិនជាពាក្យនោះច្រំដែលពេក ឬប្រើច្រើនដងពេក។ គាត់លើកឡើងថា ពេលដែលមានរឿងនេះកើតឡើង យើងប្រហែលជាចាំបាច់ត្រូវ រៀនភាសានៃជំនឿ “សារឡើងវិញ” ហើយមុននឹងសន្និដ្ឋាន យើងត្រូវយល់ដំណឹងល្អឲ្យបានច្បាស់សិន។
ការលើកទឹកចិត្តឲ្យរៀន “និយាយអំពីព្រះ តាមរបៀបដ៏សាមញ្ញ” ក្នុងរឿងខាងលើនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសាវ័កប៉ុល ដែលបានប្តេជ្ញាចិត្តធ្វើឲ្យខ្លួនគាត់ “ត្រឡប់ជាគ្រប់សណ្ឋានទាំងអស់ ដល់មនុស្សទាំងអស់ ប្រយោជន៍ឲ្យបានសង្គ្រោះដល់អ្នកខ្លះ ដោយសារសណ្ឋានទាំងនោះ …ដោយយល់ដល់តែដំណឹងល្អ”(១កូរិនថូស ៩:២២-២៣)។ គាត់មិនដែលសន្និដ្ឋានថា គាត់មានការចេះដឹងជាងគេ អំពីរបៀបចែកចាយ អំពីការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានពឹងផ្អែកទៅលើការអធិស្ឋានជាប្រចាំ ហើយបានសំណូមពរបងប្អូនរួមជំនឿ ឲ្យអធិស្ឋានឲ្យគាត់ផងដែរ ដើម្បីឲ្យព្រះទ្រង់បានប្រទាន “ពាក្យសំដីមកគាត់”(អេភេសូរ ៦:១៩) ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ។
សាវ័កប៉ុលក៏បានដឹងថា អ្នកជឿម្នាក់ៗសុទ្ធតែត្រូវបន្ទាបខ្លួន និងទទួលស្គាល់ថា ពួកគេត្រូវចាក់ឫសកាន់តែជ្រៅ ក្នុងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ(៣:១៦-១៧)។ ទាល់តែយើងបានចាក់ឫសចូលជ្រៅ ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដោយទទួលស្គាល់កាន់តែច្បាស់ថា យើងត្រូវពឹងផ្អែកលើព្រះគុណព្រះអង្គ ទើបយើងអាចចាប់ផ្តើមរកឃើញពាក្យដ៏ត្រឹមត្រូវ ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ…
ទុក្ខធ្ងន់ តែមានសង្ឃឹម
ក្នុងសៀវភៅរឿងដោយរូបភាព មានចំណងជើងថា សណ្ដែកដី តួអង្គ ឈ្មោះ លូស៊ី(Lucy) ដែលចូលចិត្តធ្វើអ្វីប្លែកៗ បានផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម អំពីជំនួយផ្នែកផ្លូវចិត្ត ដែលគេអាចមកទទួល ដោយបង់ប្រាក់៥សេន ក្នុងមួយលើក។ ឡាញនើស(Linus) ក៏បានទៅកាន់ការិយាល័យរបស់នាង ហើយទទួលស្គាល់ថា គាត់មានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ ពេលដែលគាត់សួរលូស៊ីថា តើគាត់ធ្វើដូចម្តេច ចំពោះស្ថានភាពផ្លូវចិត្តរបស់គាត់ នាងក៏បានឆ្លើយប្រាប់យ៉ាងលឿនថា “ ចូរជាពីជំងឺភ្លាម! សូមឲ្យលុយខ្ញុំ៥សេនមក”។
សៀវភៅរឿងសម្រាប់កម្សាន្តសប្បាយនេះ នាំឲ្យអ្នកអានមានទឹកមុខញញឹមបានមួយរយៈពេល ប៉ុន្តែ ភាពក្រៀមក្រំ និងស្រងេះស្រងោច ដែលអាចចងរឹតយើង ក្នុងជីវិតពិត គឺយើងមិនអាចបណ្តេញចេញយ៉ាងងាយស្រួលដូចនេះឡើយ។ ការមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹម គឺជារឿងពិត ហើយជួនកាល យើងត្រូវការជំនួយពីអ្នកជំនាញខាងលើកទឹកចិត្ត។
ការប្រឹក្សាយោបល់របស់លូស៊ី គឺមិនមានប្រយោជន៍ ក្នុងការបំបាត់ការឈឺចាប់ពិតប្រាកដឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក៨៨ ពិតជាបានផ្តល់ឲ្យយើង នូវដំណោះស្រាយ ដែលគួរជាទីសង្ឃឹម។ មានបញ្ហាជាច្រើនសន្ធឹកបានមកដល់មាត់ទ្វារផ្ទះគាត់។ ហើយគាត់ក៏ថ្វាយចិត្តខ្ទេចខ្ទាំរបស់គាត់ ដល់ព្រះ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។ គឺដូចដែលគាត់បានពោលឡើងថា “ដ្បិតព្រលឹងនៃទូលបង្គំមានពេញដោយសេចក្តីវេទនា ជីវិតនៃទូលបង្គំក៏កាន់តែជិតស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់”(ខ.៣)។ “ទ្រង់បានផ្តេកទូលបង្គំនៅក្នុងរណ្តៅជ្រៅបំផុត គឺក្នុងទីងងឹត នៅទីជំរៅ”(ខ.៦)។ “ពួកមិត្តភក្តិរបស់ទូលបង្គំក៏បាត់ទៅ ក្នុងសេចក្តីងងឹតហើយ”(ខ.១៨)។ យើងបានឮ មានអារម្មណ៍ ហើយក៏ប្រហែលធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ដូចអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងផងដែរ។ ប៉ុន្តែ រឿងរបស់គាត់មិនចប់តែប៉ុណ្ណេះឡើយ។ ទំនួញរបស់គាត់…
អ្នកដែលយើងស្គាល់
កាលពីដើមឆ្នាំ២០១៩ លោកឆាលី វែនឌ័រមា(Charlie VanderMeer) បានស្លាប់ ក្នុងអាយុ៨៤ឆ្នាំ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ មនុស្សរាប់ពាន់នាក់បានស្គាល់គាត់ ថាជាលោកពូ ឆាលី(Uncle Charlie) ដែលជាពិធីករ នៃកម្មវិធីវិទ្យុជាតិ ក្នុងកម្មវិធីព្រះគម្ពីរសម្រាប់កុមារ។ រយៈពេលមួយថ្ងៃ មុនពេលគាត់លាចាកលោកចូលទៅក្នុងភាពអស់កល្ប គាត់បានប្រាប់មិត្តល្អរបស់គាត់ម្នាក់ថា “អ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺមិនមែនជាអ្វីដែលអ្នកស្គាល់ តែជាបុគ្គល ដែលអ្នកស្គាល់។ ជាការពិតណាស់ ខ្ញុំកំពុងតែនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”។
សូម្បីតែនៅពេលដែលគាត់កំពុងប្រឈមមុខដាក់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិត ក៏គាត់នៅតែមិនអាចឈប់និយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ និងអំពីភាពចាំបាច់ដែលមនុស្សយើងត្រូវទទួលព្រះអង្គជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះសង្រ្គោះ។
សាវ័កប៉ុលក៏បានចាត់ទុកការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ជាកិច្ចការដែលសំខាន់បំផុត បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ហើយខ្ញុំក៏រាប់គ្រប់ទាំងអស់ទុកដូចជាខាតដែរ ដោយព្រោះសេចក្តីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ ដែលដោយយល់ដល់ទ្រង់ ខ្ញុំបានខាតគ្រប់ទាំងអស់ ហើយបានរាប់ទាំងអស់ទុកដូចជាសំរាម ប្រយោជន៍ឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ ហើយឲ្យគេបានឃើញខ្ញុំនៅក្នុងទ្រង់”(ភីលីព ៣:៨-៩)។ តើយើងស្គាល់ព្រះយេស៊ូវដោយរបៀបណា? “បើមាត់អ្នកនឹងទទួលថ្លែងប្រាប់ពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ហើយអ្នកជឿក្នុងចិត្តថា ព្រះបានប្រោសឲ្យទ្រង់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះអ្នកនឹងបានសង្គ្រោះពិត”(រ៉ូម ១០:៩)។
យើងអាចដឹងអំពីសេចក្តីពិត ដែលចែងអំពីព្រះយេស៊ូវ យើងអាចដឹងអំពីពួកជំនុំ ហើយថែមទាំងអាចចេះព្រះគម្ពីរទៀតផង។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីទទួលព្រះអង្គជាព្រះសង្រ្គោះ យើងត្រូវទទួលយកអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះអង្គ ដោយឥតគិតថ្លៃ។ ព្រះអង្គជាអង្គបុគ្គល ដែលយើងចាំបាច់ត្រូវស្គាល់។—Dave Branon
ការជំរុញចិត្តពីភ្លើង
ពេលដែលអ្នកពន្លត់អគ្គីភ័យពីរនាក់ ដែលកំពុងអស់កម្លាំង និងខ្លួនប្រឡាក់ផេះ ឈប់ឡាន ចូលញាំអាហារពេលព្រឹក ក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយ អ្នកបម្រើម្នាក់បានស្គាល់បុរសទាំងពីរ តាមព័ត៌មានដែលគេបានផ្សាយក្នុងទូរទស្សន៍ ហើយបានដឹងថា ពួកគេបានប្រយុទ្ធនឹងអគ្គីភ័យ នៅក្នុងឃ្លាំងមួយ កាលពីពេលយប់។ ដើម្បីបង្ហាញនូវការគោរព នាងក៏បានសរសេរនៅលើវិក្កយបត្រគិតថ្លៃអាហារពេលព្រឹករបស់ពួកគេថា “ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំសូមចេញថ្លៃអាហារពេលព្រឹកឲ្យពួកលោក។ សូមអរគុណពួកលោក … សម្រាប់ការបម្រើអ្នកដទៃ និងរត់ចូលទៅក្នុងកន្លែង ដែលអ្នកដទៃរត់ចេញ… ពួកលោកបានទទួលការជំរុញចិត្តពីភ្លើង និងសេចក្តីក្លាហាន ពួកលោកបានធ្វើជាគំរូល្អណាស់”។
ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាចាស់ យើងឃើញគំរូនៃសេចក្តីក្លាហាន នៅក្នុងសកម្មភាពរបស់យុវជនបីនាក់ ដែលមាន សាដ្រាក់ មៃសាក់ និងអ័បេឌនេកោ(ដានីយ៉ែល ៣)។ ពួកគេមិនបានស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះរាជបញ្ជារបស់ស្តេច ដែលបានបង្គាប់ឲ្យថ្វាយបង្គំរូបចម្លាក់ស្តេចបាប៊ីឡូនឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យុវជនទាំងនេះបានបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេដល់ព្រះ តាមរយៈការបដិសេធន៍មិនព្រមថ្វាយបង្គំរូបចម្លាក់។ ពួកគេត្រូវទទួលទោសប្រហារជីវិត ដោយបោះចូលទៅក្នុងគុកភ្លើងទាំងរស់។ តែពួកគេនៅតែនិយាយថា “បើជាយ៉ាងនោះមែន នោះព្រះនៃយើងខ្ញុំ ដែលយើងខ្ញុំគោរពប្រតិបត្តិតាម ទ្រង់អាចនឹងជួយឲ្យខ្ញុំរួចពីគុកភ្លើង ដែលឆេះយ៉ាងសន្ធៅបានហើយ … តែបើមិនជួយទេ នោះសូមទ្រង់ព្រះករុណាជ្រាបថា យើងខ្ញុំមិនព្រមគោរពតាមព្រះរបស់ទ្រង់ឡើយ”(ខ.១៧-១៨)។
ព្រះទ្រង់បានជួយសង្រ្គោះពួកគេ ហើយថែមទាំងបានដើរជាមួយពួកគេ នៅក្នុងភ្លើង(ខ.២៥-២៧)។ នៅក្នុងទុក្ខលំបាក និងបញ្ហារបស់យើង ដែលប្រៀបដូចជាភ្លើងដែលឆេះសន្ធោសន្ធៅ យើងក៏អាចមានការធានាផងដែរថា ព្រះអង្គក៏គង់នៅជាមួយយើងផងដែរ។—Alyson Kieda
ការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលគេមិនចូលចិត្ត
លោកម៉ៃ បឺដឹន(Mike Burden) បានរៀបចំឲ្យមានការប្រជុំដែលពេញដោយសេចក្តីសម្អប់ អស់រយៈពេល១៥ឆ្នាំ ក្នុងហាងលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍របស់គាត់ ក្នុងក្រុងតូចមួយ។ ប៉ុន្តែ នៅឆ្នាំ ២០១២ ពេលដែលភរិយាគាត់ ចាប់ផ្តើមសួរគាត់ អំពីការចូលរួមរបស់គាត់ នៅក្នុងការប្រជុំនោះ គាត់ក៏បានបន្ទន់ចិត្តគាត់។ គាត់ក៏បានដឹងថា ទស្សនៈរើសអើងជាតិសាសន៍ដែលគាត់ធ្លាប់មាន ជាទស្សនៈខុសឆ្គង់យ៉ាងណា ហើយមិនចង់រស់នៅជាមនុស្សដែលប្រកាន់ពូជសាសន៍ទៀតទេ។ ក្រុមជ្រុលនិយមនោះ ក៏បានសងសឹកគាត់ ដោយបណ្តេញក្រុមគ្រួសារគាត់ ចេញពីខុនដូ ដែលគាត់បានជួលពីសមាជិកម្នាក់ របស់ក្រុមនោះ។
តើគាត់ងាកទៅរកជំនួយពីនរណា? អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់នោះគឺ គាត់បានទៅរកគ្រូគង្វាលស្បែកខ្មៅម្នាក់ នៅក្នុងតំបន់ដែលគាត់រស់នៅ ដែលកាលពីមុនគាត់ធ្លាប់តែរើសអើង។ គ្រូគង្វាលរូបនោះ និងពួកជំនុំរបស់គាត់ ក៏បានផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅ និងគ្រឿងទេសសម្រាប់ធ្វើម្ហូបអាហារដល់ក្រុមគ្រួសារគាត់ អស់មួយរយៈ។ ពេលដែលគេសួរលោកគ្រូគង្វាលខេនេឌី(Kennedy)ថា ហេតុអ្វីគាត់ព្រមជួយលោកម៉ៃ គាត់ក៏បានពន្យល់ថា “ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក៏បានធ្វើនូវរឿងជាច្រើន ដែលគេមិនចូលចិត្ត។ ពេលដែលអ្នកត្រូវជួយគេ អ្នកត្រូវធ្វើអ្វី ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកធ្វើ”។ ក្រោយមក លោកម៉ៃក៏បានឡើងនិយាយ នៅក្នុងព្រះវិហាររបស់លោកគ្រូខេនេឌី ហើយក៏បានសុំទោសសហគមន៍ជនស្បែកខ្មៅ សម្រាប់ការដែលគាត់បានចូលរួមនៅក្នុងការផ្សព្វផ្សាយសេចក្តីសម្អប់។
នៅក្នុងសេចក្តីបង្រៀននៅលើភ្នំ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនគេថា “ចូរឲ្យដល់អ្នកណាដែលសូម … ត្រូវស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ត្រូវឲ្យពរដល់អ្នកណាដែលប្រទេចផ្តាសា”(ម៉ាថាយ ៥:៤២,៤៤)។ ការបង្រៀននេះ គឺផ្ទុយស្រឡះនឹងការគិតរបស់មនុស្សជាទូទៅ តែជាការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើងឲ្យអនុវត្តតាម។ មនុស្សគិតថា ការធ្វើដូចនេះហាក់ដូចជាបង្ហាញភាពកម្សោយ…
អ្វីដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ
អ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តបាននិយាយថា យុគសម័យអាតូមិច បានចាប់ផ្តើម នៅថ្ងៃទី១៦ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៤៥ គឺនៅពេលដែលអាវុធនុយក្លេអ៊ែរដំបូងបំផុត ត្រូវបានគេបំផ្ទុះ នៅក្នុងវាលរហោស្ថានដាច់ស្រយាលមួយកន្លែង ក្នុងរដ្ឋញូមិចស៊ីកូ។ ប៉ុន្តែ ទស្សនវិទូជនជាតិក្រិក ឈ្មោះ ដេម៉ូគ្រីតូស(ឆ្នាំ ៤៦០ ដល់ ៣៧០ មុនគ.ស) បានរុករកវត្តមាន និងអំណាចរបស់អាតូម តាំងពីមុនពេលគេច្នៃបង្កើតឧបករណ៍ ដែលអាចមើលឃើញអាតូម ដែលជាភាពតូចល្អិតបំផុត នៃចក្រវាល។ លោកដេម៉ូគ្រីតូស បានយល់អំពីការអ្វីដែលគាត់មិនអាចមើលឃើញ ហើយជាលទ្ធផល ក៏បានបង្កើតបានទ្រឹស្តីអំពីអាតូម។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា ជំនឿគឺជាការជឿទៅលើអ្វីដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរហេព្រើរ ១១:១ បានចែងថា “រីឯសេចក្តីជំនឿ នោះគឺជាចិត្តដែលដឹងជាក់ថានឹងបានដូចសង្ឃឹម ជាសំគាល់ពីការដែលមើលមិនឃើញ”។ ការដឹងច្បាស់នេះ មិនមែនកើតចេញពីការគិតដោយប្រាថ្នាចង់បាន ឬគិតបែបវិជ្ជមាននោះទេ។ តែជាការទុកចិត្តលើព្រះ ដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ តែព្រះអង្គពិតជាមានពិតមែន។ យើងអាចដឹងថា ព្រះអង្គមានពិតមែន ដោយមើលការអ្វីដែលព្រះហស្តទ្រង់បានធ្វើ(ទំនុកដំកើង ១៩:១) និងបានបង្ហាញចេញមក ឲ្យយើងឃើញ តាមរយៈចារិកលក្ខណៈ និងផ្លូវរបស់ទ្រង់ នៅក្នុងព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះនាមយេស៊ូវ ដែលបានយាងមក ដើម្បីបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតា ដល់យើង(យ៉ូហាន ១:១៨)។
សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា គឺដោយសារទ្រង់ហើយ ដែលយើងរាល់គ្នាបានរស់ កំរើក…
សណ្ឋិតនៅក្នុងចិត្តយើង
ជួនកាល ពាក្យសម្តីរបស់ក្មេងៗ អាចអង្រួនចិត្តយើង ឲ្យមានការយល់ដឹងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ កាន់តែស៊ីជម្រៅ។ នៅពេលល្ងាចមួយនោះ កាលកូនស្រីខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់គាត់ អំពីការអាថ៌កំបាំងដ៏អស្ចារ្យ នៃសេចក្តីជំនឿរបស់គ្រីស្ទាន។ ការអាថ៌កំបាំងនោះគឺថា ព្រះទ្រង់គង់នៅក្នុងកូនទ្រង់ម្នាក់ៗ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ។ ខ្ញុំក៏បានឲ្យនាងចូលគេង ហើយប្រាប់នាងថា ព្រះយេស៊ូវគង់នៅជាមួយនាង និងគង់នៅក្នុងនាង។ នាងក៏បានសួរខ្ញុំថា “តើព្រះអង្គគង់នៅក្នុងពោះកូនឬ?” ខ្ញុំក៏បានប្រាប់នាងថា “កូនមិនអាចលេបព្រះអង្គចូលក្នុងពោះបានទេ តែព្រះអង្គគង់នៅក្នុងចិត្តកូន”។
ការដែលកូនស្រីខ្ញុំកាត់ស្រាយអត្ថន័យត្រង់ៗ ដូចនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំឈប់បង្អង់ ហើយពិចារណា អំពីពេលដែលខ្ញុំបានយាងព្រះយេស៊ូវចូលគង់ក្នុងជីវិតខ្ញុំ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ ហើយព្រះអង្គក៏បានយាងចូលគង់ ក្នុងខ្ញុំ។
សាវ័កប៉ុលបាននិយាយសំដៅទៅលើការអាថ៌កំបាំងនេះ ពេលដែលគាត់អធិស្ឋាន សូមឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចម្រើនកម្លាំងដល់អ្នកជឿ នៅទីក្រុងអេភេសូរ ដើម្បីឲ្យព្រះគ្រីស្ទបានគង់សណ្ឋិតក្នុងចិត្តពួកគេ ដោយសារសេចក្តីជំនឿ(អេភេសូរ ៣:១៧)។ ដោយសារពួកមានព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងចិត្ត នោះពួកគេអាចដឹងថា ព្រះអង្គស្រឡាញ់ពួកគេខ្លាំងប៉ុណ្ណា។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះ ក៏បានចម្រើនកម្លាំងពួកគេ ឲ្យពេញវ័យ ក្នុងជំនឿ និងក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះអ្នកដទៃ ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងសេចក្តីសំឡូត ដោយនិយាយចេញនូវសេចក្តីពិត ដោយក្តីស្រឡាញ់(៤:២,២៥)។
ការដែលព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងអ្នកដើរតាមទ្រង់ គឺមានន័យថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ នឹងមិនចាកចេញពីអ្នក ដែលបានយាងព្រះអង្គចូលគង់ក្នុងជីវិតឡើយ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ដែលហួសការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស(៣:១៩) ក៏បានជួយឲ្យយើងចាក់ឫសចូលក្នុងព្រះអង្គ ដោយជួយយើងឲ្យដឹងថា…